Daily Archives 19/12/2015

Osobniki o wysokim statusie wyznaczają standardy i dają przykład. Czasami, oczywiście, dają zly przykład. W Pipę Dreams, książce u upadku Enronu, Robert Bryce obliczył, że ta szaleńczo rozrzutna korporacja regularnie wydawała 45 tysięcy dolarów tygodniowo, żeby Pai, jeden z jej topmene- dżerów, mógł latać odrzutowcem Falcon 900 między swym domem na przedmieściach Houston i ranczem w Kolorado. Pai może i był „geniuszem giełdy”, ale jego dział stracił furę pieniędzy. Ponadto, cenny czas, który zaoszczędził, korzystając z firmowego odrzutowca, zwykle marnował na czytanie gazet w pracy i lunche w lokalnych barach, również na rachunek firmy. Takie zachowanie szefów Enronu sprawiło, że w firmie rozkwitła kleptomania. Stąd widok szabrowników w białych kołnierzykach, którzy po bankructwie Enronu wywozili swoje „rzeczy osobiste”, używając skórzanych foteli na kółkach w charakterze wózków sklepowych.

Czy pominięcie takich gestów ma znaczenie? „Oczywiście, że nie – odpowiadają na ogół ci z góry. – Nie przywiązuję do tego żadnego znaczenia.” Warto jednak pamiętać o pewnej praktycznej zasadzie: szefowie na ogół kłamią. Przyjacielskie pozdrowienia i drobne gesty wyrażające szacunek są istotne dla gładkiego funkcjonowania niemal każdej relacji, nawet między osobami o równym statusie. Czymże są przecież dobre maniery, jeśli nie sygnalizacją pokojowych intencji. Te lekcje dobrego wychowania pomagają nam przełamać naturalną skłonność do uznania każdego obcego za potencjalne zagrożenie. Przez kilka minut wymieniamy uprzejmości – niekiedy niemal przez całą rozmowę – ponieważ dzięki temu możemy pokonać demona negatywnej inklinacji, rozluźnić zaciśnięte pięści i przejść do właściwego tematu.