Daily Archives 05/12/2015

Z drugiej strony, podróżując z szefem, podwładny często ma szansę dowiedzieć się czegoś o rozgrywkach na samej górze. Bliski kontakt pozwala się zorientować, kto zdoby- wa coraz większe wpływy, kto przegrywa i jaki to może mieć wpływ na wszystkich pracowników. W firmie z listy Fortune 500 pani menedżer (średni szczebel) zawsze starała się zabrać helikopterem lub samolotem (a w najgorszym wypadku limuzyną) z szefostwem. W pewnym punkcie swej kariery musiała raz na tydzień jeździć do zakładu w sąsiednim stanie. Podróż samochodem trwała cztery godziny w jedną stronę. Różni wiceprezesi też często musieli bywać w tym zakładzie, tyle że przemieszczali się wygodniej i znacznie szybciej, bo firmowym samolotem. Ona zawsze starała się polecieć z którymś z nich. „Wystarczy znać ich asystentki – wyjaśnia. – Wiceprezes ma większe szanse dostać samolot, jeśli może powiedzieć, że będzie pełny. Jeśli zatem jesteś dla tych dziewczyn miła, zawsze do ciebie zadzwonią.”

Dlaczego-wbrew rozpowszechnionemu przekonaniu, że w sprawach finansowych kierujemy się czystą racjonalnością – ci ludzie byli dla siebie tacy mili? Zak i inni neu- roekonomiści sugerują, że bardzo często większe znaczenie niż fakty mają nasze emocje i że jest bardzo prawdopodobne, iż te odczucia w dużym stopniu zależą od poziomu oksytocyny. W eksperymencie z Claremont stwierdzono, że poziom oksytocyny u decydentów nr 2 był tym wyższy, im większą kwotę otrzymali. W takich przypadkach byli również bardziej skłonni do okazania wzajemności. Zak wyciąga stąd wniosek, że gdy ktoś okazuje drugiemu zaufanie, sam akt zaufania zachęca do jego odwzajemnienia. Badania nad nornikami pozwalają przypuszczać, że ludzie mają również ewolucyjnie wykształconą skłonność do ufania innym. „Fidelity” (wierność), „Mutual” (wzajemny) i „Beneficial” (dobroczynny), słowa często pojawiające się na szyldach amerykańskich instytucji finansowych, mogą być zatem czymś więcej niż tylko wyrazem pobożnych życzeń. Mogą wyrażać ludzką naturę, będącą wytworem setek tysięcy lat życia w grupach, gdzie zaufanie do pozostałych członków hordy stanowiło warunek przetrwania.

Wróćmy teraz do naszej szefowej ds. bezpieczeństwa, siedzącej w swoim gabinecie i rozmyślającej, jak bardzo chciałaby przyłączyć się do zespołu i nie zostać przy okazji rozjechaną przez walec drogowy. Jak każdy człowiek, czuła przez chwilę pokusę poddania się negatywnym emocjom i zignorowania problemu w nadziei, że sam się jakoś rozwiąże. Nie chciała prowokować konfliktu z szefem ochrony. Jednak w powierzonych jej pieczy budynkach było wiele laboratoriów, w których naukowcy prowadzili różne eksperymenty z lotnymi i łatwopalnymi substancjami. Nie mogła przestać myśleć, że w przypadku pożaru łańcuchy na drzwiach ewakuacyjnych uniemożliwią im ucieczkę. Poza tym łańcuchy nie były do niczego potrzebne. Laboratoria stały na ogrodzonym terenie, patrolowanym przez strażników uzbrojonych w broń automatyczną.