Daily Archives 08/11/2015

Również mimika podwładnych wyraża szacunek. Osoby podporządkowane są zapalonymi, choć często nieświadomymi praktykami „zarządzania wrażeniem”. Łatwo zauważyć, jak zaciskają wargi, przygryzają je lub ssą, co sygnalizuje, że (wbrew własnym intencjom) usiłują ukryć prawdziwe uczucia. Częściej się uśmiechają, żeby zasygnalizować zgodę i chęć współpracy. To bynajmniej nie oznacza, że są zadowoleni. (Parafrazując stare powiedzenie o kobietach i mężczyznach, można powiedzieć, że podwładni uśmiechają się, kiedy chcą kogoś zadowolić, a szefowie, gdy są zadowoleni.) Gdy czują gniew, na ogół starają się go nie okazywać, natomiast bez wahania demonstrują zakłopotanie lub zawstydzenie.

Z tego samego powodu w pracy rzadko można obserwować gwałtowne i otwarte zachowania dominacyjne. To zbyt niebezpieczne. Wystarczy popchnąć współpracownika, żeby wylądować w szpitalu, w sądzie lub na bruku. Doskonale też zdajemy sobie sprawę, że siłę fizyczną może zastosować nie tylko szef w stosunku do pracownika, ale również podwładny wobec przełożonego. Siła jako instrument społecznej dominacji ma jeszcze jedną wadę: ujawnia słabość, nie moc. Wszyscy znamy opowieści o menedżerach, którzy lubią chodzić z pałką baseballową lub kijem do golfa, jakby chcieli zademonstrować, że są naprawdę groźni. Kilka lat temu pewien kierownik produkcji wiadomości telewizyjnych z jednej z chicagowskich stacji prezentował właśnie taki styl. Jednak pewnego dnia w studiu zaczął pracować młody, nerwowy stażysta. Nie miał gdzie usiąść, więc ktoś uprzejmie rozstawił dla niego w kącie studia składany stolik i krzesło.